Column: Daar komen de tranen

Ik ben weinig met de koeien aan het werk, terwijl dat juist altijd mijn uitlaatklep was. In mijn hoofd is het altijd een chaos van gedachten: hoe de boerderij op de been te houden? De rekeningen moeten worden betaald en daar zie ik de laatste tijd als een berg tegen op. De bodem van de lopende rekening komt nu echt in zicht. Als er dan ook nog een koe ziek wordt, de tuin een bende aan het worden is, die struik Jacobskruiskruid nog steeds op de slootkant staat en in huis de chaos ook steeds groter wordt, knapt er iets in mij en is de beschreven huilpartij het gevolg. Het lukt mij voor mijn gevoel niet om alle ballen in de lucht te houden.

Zieke koe

In de zomer is er zoveel te doen op de boerderij en ik lig alleen maar met mezelf in de knoop. Ik wil van alles, maar m’n lijf werkt tegen. Samen met mijn vader sta ik even later bij de zieke koe. Ik heb het de laatste jaren, of eigenlijk mijn hele leven, veel te weinig gedaan: Ik geef mijn vader een dikke knuffel. Ik barst weer in tranen uit en zeg tegen hem, dat ik het niet meer weet. „Ach meid, het komt ook allemaal tegelijk nu he.” Een korte stilte volgt. Ik droog mijn tranen en vraag mijn vader of hij misschien de heg zou willen knippen. Iedere week denk ik namelijk: dat ga ik deze week doen, maar ik kom er niet aan toe. „Komt goed meid, maar ik ga nu eerst naar huis om te eten.”

Lijstje

Na het eten komt hij terug met zijn heggenschaar en speurt de boerderij af naar wat verlengkabels. Hij begint de heg te knippen. Ik maak een lijstje met alle ideeën die in mijn hoofd zitten. Het belangrijkste bovenaan en zo is in een mum van tijd een A4-tje vol geschreven. Bij nummer 1 beginnen, afmaken, afstrepen en door naar nummer 2. Ik ben binnen en kijk af en toe naar buiten, naar m’n vader die de heg knipt. Ik word er jaloers van.

De dag erna gooi ik mijn lijstje aan de kant en ga met de hoge drukspuit de kalverhokjes schoonspuiten. Albert boos, want „Denk toch aan je rug!” Maar eigenwijs als ik ben, doe ik het toch. Twee uurtjes verstand op nul en gaan, eer van je werk hebben. In mijn hoofd komt rust. Ik heb een lijstje met dingen die gedaan moeten worden, dus dat kan ik niet meer vergeten. Mijn moeder kan me op de boerderij niet helpen, maar wil wel een dag op de kinderen passen. Manlief helpt een avond mee om de chaos in huis aan kant te krijgen en zo kan ik langzaam dingen afstrepen. Soms moet je afstand nemen om het overzicht weer te krijgen.

Grote voorjaarsschoonmaak

Ik snap nu waarom vroeger de vrouwen een grote voorjaarsschoonmaak hielden. Natuurlijk om alles weer netjes schoon te krijgen, maar ook om weer rust in het hoofd te krijgen. Er gaan een paar weken overheen en ik voel me weer rustiger. Naar een paar voor mij belangrijke mensen, heb ik uitgesproken hoe ik me voel en ook dat lucht op. We gaan er weer voor. De zomer is bijna ten einde. Nog even en dan kan ik los met alle plannen die ik op papier heb gezet. Ik heb er nu al zin in.